Stany Zjednoczone Ameryki – kraina wyśniona, raj na ziemi, Eldorado, kraj z najpiękniejszych reklam. Czyżby? Czy USA nadal są miejscem, o którym marzy połowa świata? Czy „american dream” nie zmienił się przypadkiem w koszmar? Jakie są dzisiejsze Stany? Być może „Demon Copperhead” pozwoli znaleźć odpowiedź przynajmniej na kilka z tych pytań.
Widzimy się w piątek ok. 17.00.
Witajcie!
Wyjątkowe spotkanie, wyjątkowe grono biesiadujących,
wyjątkowy pretekst książkowy!
1. Po raz pierwszy w swoim życiu na zebranie klubiku
książkowego przyszło (a właściwie zostało przywiezione w wózku) Kiciątko. I bardzo
mu się spodobało: na działce rodziców Struny zrywało pomidory koktajlowe z
krzaczków, zafascynowane wpatrywało się w Ciocie rąbiące siekierą drwa i palące
ognisko, łzawiło w dymie z palonych wilgotnych gałęzi, bawiło się starymi zabawkami
Struniątka, a przede wszystkim jak zahipnotyzowane wpatrywało się w starszego
pana koszącego tuż za płotem trawę. Kosiarz ów stanowił nostalgiczną ilustrację
do książki wieczoru.
2. Przybyła również, pragnąca ochłody po iberyjskich
upałach, Polanna. Choć dawno jej nie było na klubiku, miało się wrażenie
ciągłości jej obecności. Polanna zaczęła od pożarcia upieczonej na ognisku kiełbasy
– nie żadnej tam chorizo, ale naszej polskiej, lekko przypalonej w ogniu
kiełbasy. Opowiadała o swojej pracy i życiu w Hiszpanii tak w ogóle.
3. Na spotkaniu obecna była niewidziana od 6 lat Wielkopolska
Beata. W tym specjalnym dla niej dniu (urodziny!) odebrała życzenia, kwiaty,
toasty, a następnie zdała relację ze swoich licznych podróży zagranicznych – przeszłych
i tych planowanych. Jednak mimo wielkiego doświadczenia podróżniczego wysłuchała
z wielką chęcią (podobnie jak pozostałe Uczestniczki) relacji Stefy z jej niedawnej
wyprawy do Gruzji.
4. Stefa – zachwycona, jakaś taka odmieniona, dumna z
siebie, zmotywowana, a jednocześnie naładowana wewnętrznym spokojem. I z chęcią
na kolejne podróże do egzotycznych krain. Struna również dodała swoje trzy
grosze (a właściwie eurocenty) do opowieści turystycznych – choć krótki, wypad
do Szwajcarii był pełen wrażeń i ochoty na więcej. Kicia, wielbicielka ciepłych
mórz i greckich piaszczystych plaż, zdała relację na temat swoich pierwszych doświadczeń
w podróżowaniu z ruchliwym roczniakiem. Królowa mogła się jedynie przysłuchiwać
tym opowieściom podróżnym, gdyż na zasłużony urlop wybiera się dopiero za
miesiąc – plany są ambitne, relacja będzie w październiku.
5. „Nad Niemnem” w wielu zwykle wzbudza najgorsze
wspomnienia ze szkoły średniej. Dla wielu to lektura składająca się wyłącznie z
opisów przyrody. Wielu uważa, że to nudy, flaki z olejem i dłużyzna. Jednak
Uczestniczki dostrzegły piękno w opisach nadniemeńskiej przyrody, wgryzły się w
złożone relacje bohaterów, porwał je duch kresowych dziejów.
6. Oprócz tego pojawiło się kilka ciekawych spostrzeżeń i
przewrotnych wniosków. Jedna z bohaterek, Marta Korczyńska – schorowana,
zrezygnowana z życia, zmierzająca w stronę schyłku życia …jest w wieku
Uczestniczek! A Teresa, sfiksowana towarzyszka pani Korczyńskiej, ma zaledwie
29 lat! Trudna relacja Benedykta i Emilii bardzo prawdziwie ilustruje różne
potrzeby i pogląd na życie, jakie mieli małżonkowie. Choć interesująca, metamorfoza
Justyny Orzelskiej rodzi pytanie o przyszłość: czy dziewczyna wytrwa w roli
chłopki, czy dłoniom pianistki starczy sił do ciężkiej pracy w polu? Benedykt i
jego syn, kłócący się, sprzeczający, ale tak naprawdę wyznający te same
wartości, zmierzający do tego samego celu. Umiłowanie ziemi, szacunek do pracy,
piękno przyrody, trudne losy Polaków na Kresach.
7. Rozmawiając o najbardziej znanej powieści Elizy
Orzeszkowej, przekąszano potrawy z kuchni wschodniej, kresowej i nadniemeńskiej.
Stefa przyniosła ruskie placuszki ziemniaczane z serem z mleka świeżo
wydojonego od krów korczyńskich, do placuszków był sos jogurtowo-koperkowy. Polanna
przyniosła ciasteczka w kształcie podkówek, które gubiły korczyńskie konie;
ciasteczka miały smak orzechowy (bo Orzeszkowa, wiadomo!). Kicia zaproponowała kuliste
pralino-ciasteczka, nawiązując tym samym do „globusa”, który męczył Emilię
Korczyńską. Kicia podzieliła się również przywiezionymi z urlopu owockami kumkwat
– w formie dżemiku i w glazurze. Struna podała upieczone nad ogniskiem prażonki
wegetariańskie „Nad Skawą”, a także zainspirowane jej ostatnią wyprawą do miejsc
jak z „Czarodziejskiej górny” kese und szpek, czyli kawałki sera owinięte w bekonowe
plastry i opieczone na grillu (Emilia Korczyńska z tymi swoimi globusami
zdecydowanie powinna pojechać do szwajcarskich uzdrowisk od Manna). Królowa
podała „mogiłki Jana i Cecylii”, czyli orzechowe ciasteczka o podłużnym kształcie,
oraz placuszki gryczane z twarogiem z kuchni podlaskiej. Były też gigantyczne białe
(„…gryka jak śnieg biała”) pianki cukrowe. Wypito wino słowackie i węgierski
tokaj (znad pięknego, modrego Dunaju, bo to rzeka też opiewana często w
literaturze).
8. Muzycznie było skromnie: puszczony z telefonu Czesław
Niemen, a potem hymn klubiku książkowego tj. „Sex on fire”. Jednak prawdziwą
muzyką dla uszu był trzask płonących w ognisku gałęzi, wiatr w liściach
jabłonki, szum koszonej trawy, gaworzenie Kiciątka, rozmowy i śmiech.
9. To było radosne spotkanie książkowe. I tak ma być, bo „ze
smętku, jak z kozła, ani wełny, ani mleka”.
10. W następną podróż książkową ruszymy 12 września, a
naszym przewodnikiem będzie „David Copperhead”. Kuchnia amerykańska albo
uzależniająca, albo miedziana.
11. A, gdyby ktoś pytał, czy Struna tradycyjnie przeszła ponad bramą w ogrodzeniu, to tak, przeszła - tym razem z pieśnią "Ty pójdziesz górą, ty pójdziesz górą, a ja doliną..." na ustach.
12. Jeśli ktoś w najbliższym czasie będzie miał okazję
porozmawiać z echem, nich mu wykrzyknie imię swojego lubego.
k.
Da Bóg, w najbliższy piątek Uczestniczki podejmą pielgrzymkę coroczną do miejsca tradycyjnego działkowego na spotkanie książkom, jedzeniu i dyskusyjom poświęcone. A nuże, kto sił w kulasach ma, niech bieży do ogrodów Danielowych, niechaj przyoblecze swe oblicze w radość. Zebranie zwołane na 17.00 zostaje.
A jeśli książki narażone na pomoczenie deszczem by były, to kierować swe stopy należy do stałego miejsca klubikowego.
Dila mshvidobisa!
Gruzińska powieść o 48-letniej Etero, która wiodła spokojne życie w zbudowanej przez siebie baszcie warownej, aż pewnego dnia…
1. Spokój i życie po swojemu, bez chodzenia w kieracie rodzinnym – to jej wymarzona przyszłość. Wolność – nie musieć się nikim opiekować. Starość – Etero czeka na nią, dziewczyno! Wtedy będzie mogła odpocząć, będzie mogła robić to, co chce. Na przykład kupić aparat fotograficzny i robić zdjęcia.
2. Książka Tamty Melaszwili trochę nawiązuje do tego dowcipu, że jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga, to opowiedz mu o swoich planach. Bo Etero właśnie zaplanowała sobie resztę swojego życia, już myślała o starości, o odpoczynku na emeryturze. A tu taka niespodzianka - chwila, która spowodowała, że pociąg pełen planów się wykoleił. Powieść kończy się w momencie, który może być początkiem całkiem nowej historii.
3. Gruzja z powieści niby współczesna, ale w mentalności Etero i jej pobratymców jeszcze głęboko w komunizmie, w systemie, którym odbiera kobietom prawo do samostanowienia. Kobieto, Gruzja to nadal dla nas kraj egzotyczny, daleki, znany tylko z nielicznych opowieści. Uczestniczki Spotkania robią jednak co mogą: czytają książki o gruzji, powieść Melaszwili mianowały pretekstem do spotkania, pomagają (Struna) gruzińskim nastolatkom odnaleźć się w polskiej rzeczywistości, przygotowują gruzińskie potrawy (patrz niżej), a niektóre (Stefa) wkrótce nawet odwiedzą ten podobno piękny zakątek Azji.
4. W czasie spotkania polecano sobie książki i filmy. Wspominano seans „Once” u Gazeli sprzed 12 lat. Gratulowano Strunie maturalnych osiągnięć Struniątka. Świętowano kolejne jubileusze Stefy i Kici. Dyskutowano o kształtowaniu nawyków żywieniowych dzieci (na przykładzie Kiciątka). Obejrzano poczwarkę pazia królowej, która uwiła sobie „gniazdko” w skrzyni warzywnej Królowej (Struna życzy sobie być obecną podczas „akcji porodowej”; zobaczymy, czy zdąży przybyć na czas). Zadano kłam postawionej w książce „Kos kos jeżyna” tezie, jakoby robienie konfitur oznaczało, że kobieta jest już stara. Pan Rex zaktualizował wiedzę Uczestniczek w zakresie obowiązujących kolorystycznych trendów w okleinach płyt meblowych. Rozmawiano o arcyważnych tematach związanych z wychowywaniem dzieci, z obecnymi wyzwaniami rodzicielskimi i zagrożeniami płynącymi z internetu, a zwłaszcza z mediów społecznościowych. Kobieto, odłóż wreszcie ten smartfon!
5. Na stole z potrawami kuchni gruzińskiej sporo było słodkości: napoleonki i gata, czyli ciastka z cynamonem, borcza, czyli ciastka-sakiewki, drożdżówki z owocami z ogrodu (które początkowo miały być lobiani, czyli plackami z fasolą) oraz lemoniada gruzińska z estragonem. Z dań wytrawnych były: chaczapuri serowo-pieczarkowe i serowo-szpinakowe, chlebek turecki z czarnuszką, adżab sandali, czyli potrawka warzywna oraz sałatka ogórkowa salat nigvzit. Podczas przygotowań kulinarnych Struna, Kicia i Stefa wspomogły finansowo lokalną piekarnię gruzińską. Były też, rzecz jasna, świeże jeżyny, a także herbata jeżynowa.
6. Dziewczyno, sierpniowe spotkanie zwołane zostało na dwudziestego drugiego (oczekiwana jest wizyta Polanny!) na działce u Struny (pod warunkiem sprzyjającej aury, ma się rozumieć). Powieści „Nad Niemnem” towarzyszyć będzie kuchnia nadniemeńska lub kresowa.
Udanego wypoczynku wakacyjnego!
„Ale życie jest dziwne, naprawdę. Jak dobrze, że nie wiemy z góry, dokąd nas zaprowadzi, jak nas doświadczy”, kobieto.
k.
O tym, jak jeden moment może wywrócić do góry nogami całe uporządkowane życie. O wojażach wakacyjnych. O kosach, jeżynach, jagodach, motylach, czarnych pszczołach, śliwkach zapewne też. I o innych sprawach rozmawiać będziemy w najbliższy piątek.
Zbiórka na działce rodziców Struny około siedemnastej (w razie niepogody spotkanie w stałym lokalu klubikowym).
Hu, hu, ha! Hu, hu, ha! Nasza ….
…czytelnicza gromadka spotkała się w czerwcowe późne popołudnie,
żeby pogawędzić o Marii Konopnickiej, którą wszyscy w Polsce niby znają, ale
może jednak nie całkiem.
1. Konopnicka to bardzo niejednoznaczna postać, nie
sposób opisać ją dwoma słowami. Biografia stworzona przez Magdalenę Grzebałkowską
pokazuje tę pisarkę i poetkę z mało znanej strony: jako kobietę samodzielnie i
odważnie myślącą, ale niemal ubezwłasnowolnioną przez obowiązujące ówcześnie
prawo, jako oddaną matkę, która nie zawsze jak wzorowa matka się zachowywała,
jako uznaną i docenioną za życia w kręgach literackich postać, która nieraz przymierała
głodem. W tej biografii mało jest o dziełach, które napisała Konopnicka, za to
dużo jest o niej jako człowieku: osobie posiadającej ponadprzeciętną wrażliwość
i oko wyczulone na biedę i krzywdę ludzką, znakomitej obserwatorce, osobie
zaangażowanej społecznie, patriotce, utrudzonej życiem kobiecie i matce.
2. Konopnicką trudno się czyta. Za to książka, która o
niej wyszła spod pióra Grzebałkowskiej, jest świetna w odbiorze: autorka
przekopała się przez tony materiałów historycznych i przedstawiła je w sposób
prosty, klarowny, ale nie suchy i rzeczowy jak CV, a raczej jak opowieść o kimś
ciekawym, ważnym, bliskim, którego chciałoby się poznać osobiście na jakimś
podwieczorku z herbatą i kruchymi ciasteczkami.
3. Kruchych ciasteczek na stole nie było. Za to zaserwowane
potrawy nawiązywały do licznych podróży Konopnickiej, czyli podano dania mix: wieloskładnikową
tartę na tortilli Struny ze szparagami i buraczkowym humusem (nawiązanie do
kwitnących właśnie obficie piwonii, które w ogrodzie Konopnickiej zapewne też rosły),
sałatkę resztkowoobiadową Stefy (Konopnicka często jadała na kolację resztki z
obiadu) oraz faszerowane pieczarki z grilla Królowej. Delektowano się również ciekawym
deserem: owocki świdośliwy podane z jogurtem greckim i prażonymi płatkami
migdałowymi.
4. W czasie spotkania polecano sobie kolejne książki i
kolejne interesujące miejsca do zobaczenia w najbliższej okolicy. Stefa, przywołując
znane porzekadło Hugo-Badera, że nie ma przypadkowych przypadków, opowiedziała
o serii zdarzeń, które doprowadziły do tego, że w niedługim czasie wybierze się
w niebywałą podróż zagraniczną. Stefa zaktualizowała wiedzę obecnych w temacie
matury i studiów Struniątka (nadal trzymamy kciuki!). Zaocznie świętowano
pierwsze urodziny Kiciątka – rozkosznego bobasa, którego pasją jest motoryzacja
(po tatusiu) oraz książki (po mamusi – wiadomo!). Królowa próbowała wzbudzić w
Stefie większy entuzjazm do „Nad Niemnem” - jednym ze sposobów na przełamanie
obaw przed lekturą może być „klucz botaniczny”, czyli czytanie powieści
Orzeszkowej (koleżanki Konopnickiej ze szkoły przecież!) z uwagą zwróconą
szczególnie na opisane tam gatunki kwiatów, drzew, bo dzięki temu spotkać można
„starych przyjaciół” i poznać tych zapomnianych, których dziś już nikt w
ogrodach nie ma. Mały Lord zaprezentował zebranym tworzony przez siebie
zielnik, opowiedział o wyprawie w poszukiwaniu agatów i znalezionym okazie,
pokazał jeden ze swoich ostatnich obrazów przedstawiający karpia w towarzystwie
płotki, opowiedział o treningach na pumptracku (to dziecko ma dość
niestandardowe pasje).
5. Mówiono też o Marii Dulębiance, partnerce,
przyjaciółce, towarzyszce życia Konponickiej. Była naprawdę dobrą malarką
(wystawa „Co babie do pędzla?” w Muzeum Narodowym w Lublinie), na swoje
nieszczęście tworzyła w czasach, kiedy kobiety z paletą były nieliczne i miały
niewielką szansę na uznanie i artystyczny sukces. Struna opowiedziała o „urodzinach
Konopnickiej” jako patronki (a raczej matronki, na co zwróciła uwagę Struna)
szkoły, w której to uroczystości miała okazję uczestniczyć. Stefa i Królowa
zwróciły uwagę na dość nowoczesne, radykalne poglądy Konopnickiej na Kościół
katolicki (pełna zgoda!), opisane w „Dezorientacjach”.
6. Przed nami bardzo gruziński miesiąc, a to za sprawą
zaplanowanej do omówienia 11 lipca książki „Kos kos jeżyna” Tamty Melaszwili
oraz gruzińskiej (lub jeżynowej) kuchni, która będzie tej lekturze towarzyszyć.
Jeśli pogoda pozwoli, spotkanie odbędzie się na działce rodziców Struny.
Dobrego, ciepłego lata!
k.
Jak to z tą Marią Konopnicką było? A właściwie jak to z tymi dwiema Mariami (Konopnicką i Dulębianką) było? I czym w życiu się Konopnicka zajmowała? - oprócz tego, że pisała. I jak Konopnicka jest postrzegana dzisiaj? Czy jest nadal czytana?
Porozmawiamy o tym w najbliższy piątek. Start ok. 17.00.
