"Osobliwy dom pani Peregrine" Ransoma Riggsa

Protokół po "Osobliwym domu pani Peregrine" Ransoma Riggsa

Booooo… (takie jak na amerykańskim Halloween, nie jak na przedłużonym początku polskiego zdania)

Wydawało się, że „Osobliwy dom pani Peregrine” to lektura bardziej dla nastolatków, w dodatku tych, którzy lubią Harry’ego Pottera czy sagę „Zmierzch”. A tu miła niespodzianka: dorosłym „Pani Pedigri” też może się podobać.

Może dlatego, że sporo ma wspólnego z piszącym dla całkiem dużych i dojrzałych czytelników Jackiem Dehnelem. Dehnel kolekcjonuje stare zdjęcia, niekiedy nietuzinkowe, niekiedy niosące ze sobą dziwne historie sfotografowanych osób. Ransoma Riggsa do napisania książki również zainspirowały zdjęcia sprzed wielu lat, przedstawiające zagadkowe, przerażające nieraz postaci. W „Osobliwym domu…” pełno jest więc bizarnych (jakby powiedziała Noblistka) dzieci, mających niespotykane umiejętności: niewidzialny Millard, Hugh z pszczołami w brzuchu, tylnousta Claire, siłaczka Bronwyn, dzikuska Jill czy potrafiący dostrzec potwory Yacob, główny bohater książki.

„Osobliwy dom…” na samym końcu wyraźnie zapowiada kontynuację w kolejnych tomach przygód opisanych dzieci. I choć książkę bardzo przyjemnie się czyta, jednak jest mało prawdopodobne, by Uczestniczki spotkania zechciały sięgnąć po następne części. Za to nabrały ochoty na obejrzenie ekranizacji „Osobliwego domu pani Peregrine” w reżyserii Tima Burtona  - film powstał w 2016 roku.

Muzycznie rozpoczęto od wysłuchania płyty składankowej, na której znalazł się między innymi utwór formacji Pearl Jam „Crazy Mary”. Potem w odtwarzaczu wylądował Tool, jeden z najbardziej zakręconych zespołów rockowych ze swoją dziwną, niekiedy przerażającą muzyką oprawioną w nie mniej dziwne i przerażające okładki płyt.

Kulinarnie Uczestniczki stanęły przed dużym wyzwaniem – trudno było znaleźć potrawy osobliwe, które byłyby jednocześnie smaczne i zdrowe. Ale ostatecznie jak zwykle wzorowo poradzono sobie z tematem gastronomicznym. I tak: za pomocą pętli czasu Struna udała się do swoich czasów studenckich, z których przyniosła babeczki z wytrawnymi pastami, zwane „korpusy z farszem”. Królowa również nawiązała do pętli czasowych – taką nazwę miały wykonane przez nią roladkowe przekąski z szynką lub z łososiem. Stefa zrobiła osobliwy dom pani Peregrine według przepisu z przeszłości na chatkę Baby Jagi z serem. Były też różne inne przegryzki, w tym paluszki w czekoladzie czy wyglądające jak kocia karma orzeszki w karmelu.

Patronem spotkania, oprócz pani Peregrine, był Jan Marcin Szancer, wybitny polski ilustrator książek dla dzieci. Struna przyniosła wspaniale wydany album jemu poświęcony. Wróciły ciepłe wspomnienia z dzieciństwa.

Mały Lord odebrał dostarczone mu za pośrednictwem Uczestniczek kolejne prezenty od świętego Mikołaja. Zdał również relację z wcześniej otrzymanych podarków. Poza tym bawił się nieświadomy tego, że jest częściowo przedmiotem rozmów Uczestniczek na temat współczesnych sposobów wychowywania dzieci, sprawdzonych metod wypełniania roli matki nastolatka płci męskiej czy zagrożeń wynikających z nieprzeciętej pępowiny łączącej matkę z prawie dorosłym synem. Struna, jako rodzicielka wyższego już od niej Struniątka, chętnie dzieliła się swoimi spostrzeżeniami. A Stefa poleciła lekturę „Żelaznego Jana”.

Dzieci dorastają, idą w świat, podejmują (jeśli potrafią) ważne dla siebie decyzje, a matki zostają w pustym gnieździe. Chyba że to gniazdo jest po brzegi wypełnione książkami, a karta biblioteczna aktywna, wtedy starzenie się wydaje się dużo bardziej znośne. Zapowiada się, że nie tylko znośnie, ale także śmiesznie będzie na styczniowym spotkaniu klubikowym, kiedy to omówiona zostanie książka podstarzałego lekko tandemu Grzebałkowska-Winnicka, czyli „Jak się starzeć bez godności”. Przypuszcza się, że podczas spotkania prosecco będzie się lać strumieniami. Na zagrychę podane zostanie coś z kuchni geriatrycznej. Uczestniczki w wieku przedstarczym zbiorą się w lokalu klubowym 12 stycznia.

Na zakończenie trzeba powiedzieć, że najbardziej osobliwą w całym towarzystwie wydawała się być Struna, która emituje przedziwne pole i samą swoją obecnością powoduje zakłócenia w działaniu sprzętu elektronicznego, znajdującego się w promieniu do kilkunastu metrów od niej. Ponadto jest to osoba, która w środku śnieżnej zimy otrzymuje telefonicznie od swojego małżonka zdjęcia obudzonego motyla (rusałka pawik) z pytaniem, co on ma z nim zrobić. Zresztą, gdyby sięgnąć pamięcią do wszystkich grubo ponad stu zebrań klubikowych, okazałoby się, że Spotkania Pod Pretekstem Książki obrodziły w postaci osobliwe, bo każda z Uczestniczek czymś się wyróżnia i jest w jakiś sposób dziwna. I tak też jest dobrze.

Życząc spokojnych przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, zamykamy obfitujące w bardzo grube lektury spotkania książkowe w 2023 roku.

Do zobaczenia za miesiąc!

k.

Przypominajka przed "Osobliwym domem pani Peregrine" Ransoma Riggsa

Czy „Osobliwy dom pani Peregrine” to książka tylko dla młodzieży? Kto widział jej ekranizację w reżyserii Tima Burtona? Co wspólnego ma Ransom Riggs z Jackiem Dehnelem? Jakie oblicza może mieć osobliwa kuchnia? A przede wszystkim czy Uczestniczkom uda się dotrzeć na grudniowe spotkanie mimo metrowych zasp śnieżnych i siarczystego mrozu?

Odpowiedzi szukać będziemy w najbliższy piątek.

"Skarby świata całego" Bohumila Hrabala

 Protokół po "Skarbach świata całego" Bohumila Hrabala

Ahoj!

Na samym początku spotkania Mały Lord zadał pytanie, co się nie starzeje. Sformułowanie paru w miarę sensownych propozycji odpowiedzi zajęło Uczestniczkom trochę czasu, przy czym nie ma pewności, czy zadowoliły one pytającego, gdyż analizował je bezgłośnie we wnętrzu swoim.

W ramach aneksu do spotkania witkiewiczowskiego Struna podzieliła się wrażeniami z lektury „Haremu metafizycznego”, a Stefa półgłosem opowiedziała o teorii spiskowej, według której Witkacy wcale nie popełnił samobójstwa, a w grobie z jego matką pochowana jest anonimowa Ukrainka.

„Skarby świata całego” bardzo się podobały. To głęboka książka, ostatnia z trylogii Hrabala. Struna zamierza sięgnąć po wcześniejsze dwie części. Lektura niewielka objętościowo, ale bardzo intensywna – językowo, treściowo, obrazowo.

O książce wieczoru jako takiej nie rozmawiano zbyt dużo. Za to o aspektach życia w niej zawartych już owszem, co niemiara. Najwięcej dyskusji było o zdrowiu, a właściwie o problemach zdrowotnych, o dolegliwościach fizycznych i psychicznych wynikających ze starzenia się, ze zmęczenia pracą i życiem w ogóle. Podano przykłady losów osób starszych z najbliższego otoczenia – aktywnych seniorów i schorowanych pensjonariuszy DPS-ów. Zastanawiano się, w jakim stopniu możliwe jest zaplanowanie sobie starości w takiej czy innej wersji.

Czekając na Kicię, Stefa ze szczegółami zdała relację z tego, jak po raz pierwszy w życiu z wielkim sukcesem przygotowała pasztet z królika. Na cześć Hrabala wzniesiono kielichy z winem morawskim (przywiezionym jakiś czas temu przez Kicię) oraz szklanice z Kofolą (przywiezione jeszcze wcześniej niż jakiś czas temu przez Królową). Kuchnię czeską reprezentowały pyszne knedlki z wegegulaszem przygotowane przez Strunę oraz urocza deserowa zemlovka z jabłkami upichcona przez Stefę. Królowa miała zamiar zrobić knedliki z czeskiego półgotowca w proszku i podać je z sałatką, ale stanęło tylko na sałatce bardzo czeskiej w brzmieniu: z buraczkami, z ogóreczkami, z papryczką i z feteczką. Kicia zakupiła oryginalny czeski siir uzeny, czyli takie jakby nasze korbacze wędzone, oraz wyborne pikantne chrupaczki. Przyniosła też czeskie ciasto. Na stole pojawił się również wafelkowy torcik nazwą i barwą nawiązujący do popularnego wśród osób starszych badania (Kolonada), a także selekcja czekolad Studenskich – była biała, mleczna i mleczno-biała.

Pod koniec spotkania Struna zaproponowała, by wysłuchać piosenki formacji Pearl Jam pt. „Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town”, jednak Uczestniczki spotkania nie były wystarczająco zmotywowane do podjęcia wysiłku znalezienia odpowiedniej płyty. Zadowolono się więc wysłuchaniem dwuczęściowego albumu z utworami francuskiej starszej pani, czyli Edith Piaf.

Mimo upływającego czasu i zbliżającej się coraz bardziej jesieni życia zadeklarowano w kolejnym roku gotowość do dalszego czytania lektur uzgodnionych jako preteksty do spotkań. Niniejszym ustalono, że lista książek na 2024 rok będzie wyglądać tak:

Styczeń – Magdalena Grzebałkowska i Ewa Winnicka „Jak się starzeć bez godności”

Luty – Ken Follett „Filary Ziemi”

Marzec – Swietłana Aleksijewicz „Cynkowi chłopcy”

Kwiecień – Marieke Lukas Rijneveld „Mój mały zwierzaku”

Maj – Władysław Reymont „Chłopi”

Czerwiec – Zyta Rudzka „Ten się śmieje, kto ma zęby”

Lipiec – Sabina Jakubowska „Akuszerki”

Sierpień – Viktoria Hislop „Wyspa”

Wrzesień – Joanna Kuciel-Frydryszak „Chłopki”

Październik – Niviaq Korneliussen „Dolina Kwiatów” i/lub Ilona Wiśniewska „Migot”

Listopad – Jacek Dehnel „Łabędzie”

Grudzień – Magdalena Samozwaniec „Krystyna i chłopy” lub „Na ustach grzechu”

A początek 2025 roku czytelniczo zapowiada się równie dobrze, bo omawiany będzie „Zły” Leopolda Tyrmanda.

Tymczasem 2023 rok zakończymy spotkaniem z osobliwą książką osobliwego Ransoma Riggsa „Osobliwy dom pani Peregrine”. Widzimy się 8 grudnia. Obradom towarzyszyć będzie osobliwa kuchnia i osobliwa muzyka.

Pa!

k.

Przypominajka przed "Skarbami świata całego" Bohumila Hrabala

W listopadowy piątek rozmawiać będziemy o jesieni życia. O tym, czym jest starość, starzenie się ciała i ducha, o klimakterium, o siwych włosach zapewne też. O odchodzeniu, umieraniu, wspomnieniach i pamięci. Dyskusji patronować będzie Hrabal.

Do zobaczenia!

"Witkiewicz, ojciec Witkacego" Natalii Budzyńskiej i "Witkacy i kobiety. Harem metafizyczny" Małgorzaty Czyńskiej

 Protokół po "Witkiewiczu, ojcu Witkacego" Natalii Budzyńskiej i "Witkacym i kobietach. Haremie metafizycznym" Małgorzaty Czyńskiej 

W imię ojca i syna, i ducha śniętego…

Duch zaśniętych snem wiecznym Stanisława Witkiewicza (ojca) i Stanisława Ignacego Witkiewicza vel Witkacego (syna) towarzyszył Uczestniczkom październikowego spotkania książkowego.

1. Preteksty literackie były dwa: biografia Stanisława Witkiewicza pióra Natalii Budzyńskiej i biografia Witkacego, a właściwie analiza jego relacji z paniami, czyli „Witkacy i kobiety. Harem metafizyczny” Małgorzaty Czyńskiej. Obie książki zostały wydane w ubiegłym roku, niekiedy w obu znajdują się te same anegdoty czy odwołania do tych samych materiałów źródłowych. Wprawdzie bohaterowie główni są inni, ale już postaci w tle te same, bo jakże by mogło być inaczej w opisywaniu dziejów Witkiewiczów. Tym samym powstała ciekawa dwuksiążka, która z różnych perspektyw opisuje arcyciekawą relację między ojcem a synem. To dobry pomysł, żeby czytać je łącznie, najpierw o ojcu, potem o synu. Ciekawe, czy panie Budzyńska i Czyńska wiedziały o tym, że pracują równolegle nad Witkiewiczami. Czy rywalizowały ze sobą w zdobyciu materiałów, czy też omawiały ze sobą nurtujące je podczas pisania kwestie.

2. Obie książki napisane są bardzo dobrze. Widać, że autorki poświęciły sporo czasu na zebranie historii, faktów, na zestawienie ich w interesującą opowieść o nietuzinkowych mężczyznach Witkiewiczach i kobietach ich otaczających. Budzyńska bliższa była standardowemu pojęciu biografii: chronologicznie przedstawia losy rodziny Stanisława Witkiewicza aż do momentu śmierci artysty. Czasem autorka ujawnia własne opinie i poglądy, co może w ocenie czytelnika zaważyć na jej obiektywności. Czyńska natomiast pokazuje Witkacego przez pryzmat rodzajów relacji, jakie miał z kobietami, przy czym porządek wydarzeń w czasie niekiedy został nieco zachwiany.

3. Chwilę porozmawiano o intuicji pedagogicznej i zachwycie nad dzieckiem jako takim, które prezentował Stanisław Witkiewicz - to rzadko spotykane u jemu współczesnych. Miał „głowę pełną dziecka”, lecz z czasem stworzone przez niego środowisko wychowawcze sprzyjające rozwojowi Kalunia przeistoczyło się z stan wzajemnego uzależnienia emocjonalnego, destrukcyjnego zarówno dla syna, jak i ojca.

4. Żeby nie spojlerować Strunie „Haremu metafizycznego”, którego jeszcze nie przeczytała, skrótowo poruszono temat interesującego związku Witkacego i jego żony, Jadwigi z TYCH Kossaków.

5. Witkacy był jedynakiem, Tomasz Beksiński również – omówiono analogie biograficzne obu panów, dorastających w rodzinach artystycznych, mających toksyczne relacje z ojcami, z matkami, trudne relacje z ludźmi w ogóle. Z uwagi na fakt, że w najbliższym otoczeniu Uczestniczek jest kilku „jednoraczków” (jak to określił Mały Lord), przeprowadzono analizę wpływu pewnych okoliczności na postawę życiowa w przyszłości jedynaka.

6. Muzyczne plany były takie, żeby posłuchać Armii, w której liderem jest Tomasz Budzyński (mąż TEJ Budzyńskiej), ale ostatecznie w odtwarzaczu wylądowała płyta z piosenkami, których autorami byli Starsi Panowie Dwaj. A nowsze dźwięki reprezentował Zakopower.

7. Kuchnia artystyczna przejawiła się w następujących potrawach: warzywna sałatka z grzybkami prawie halucynogennymi i rwany chlebek ziołowy zawirowany jak życie - zrobione przez Stefę, zapiekane figi z kozim serem i płatkami róży zaserwowane przez Strunę oraz przypominające malarskie pędzle warzywne pałeczki z dipami („farbami”) o zaskakujących kolorach zrobione przez Królową. Na cześć Sabały pojawił się oscypek z żurawiną, kobiety Witkiewiczów upamiętnione zostały przez babki - serową i ze śliwkami. Był też artystycznie wyglądający deser podany w fantazyjnych naczynkach: jogurt grecki ze śliwkowym musem. Spożycie bezalkoholowego nibyabsyntu oraz herbat zielonej i kreteńskiej ziołowej nie wywołało u Uczestniczek „glątwy”, ale wypite w ramach aneksu do „Szamańskiej choroby” nalewki i likiery na bazie raki – owszem, mogły się do niej przyczynić.

8. Stefa odziana w koszulkę ze zdjęciem Witkacego (były zachwycony, wiedząc, że jego głowa spoczywa na jej ponętnych piersiach) opowiadała o swoich fryzjerskich przygodach. To wywołało dyskusję na temat koloryzowania (bądź nie) włosów i noszenia z duma (bądź nie) włosów naturalnie siwych. Stefa zarekomendowała kuchenne urządzenie wielofunkcyjne do pieczenia, gotowania, szatkowania i Bóg wie, do czego jeszcze.

9. Jak zwykle omówiono nowości wydawnicze. Królowa szczerze poleciła powieść „Akuszerki”. Kilka tytułów wpisano na listę, z której w okolicach grudnia lub stycznia wybrane zostaną książkowe preteksty do spotkań w przyszłym roku. Kolejne zebranie Uczestniczek odbędzie się 10 listopada, a dyskusja podjęta zostanie w temacie „Skarbów świata całego” Hrabala. Kuchnia czeska, ma się rozumieć.

No to Fi! Dą!, Szlus i

… amen.

k.

Przypominajka przed "Witkiewiczem, ojcem Witkacego" Natalii Budzyńskiej i "Witkacym i kobietami. Haremem metafizycznym" Małgorzaty Czyńskiej

Czy te dwie książki ze sobą konkurują o miano tej lepszej o Witkiewiczach, czy też dobrze się uzupełniają? Jaki byłby Witkacy bez Witkiewicza? O co chodzi z tymi kobietami u Witkiewiczów ojca i syna? 

Przy szklaneczce współczesnego absyntu na te i inne pytania spróbujemy znaleźć odpowiedź w najbliższy piątek. Przybywajcie!

"Szamańska choroba" Jacka Hugo-Badera

Protokół po "Szamańskiej chorobie" Jacka Hugo-Badera

Zdrastwujtie!

Od aneksu się zacznie i na zapowiedzi aneksu się skończy.

1. Pierwszy aneks dotyczy wyjazdu Uczestniczek Spotkań do miejsc związanych z pisarką omawianą na klubiku czerwcowym, Janiną Barbarą Górkiewiczową. Uczestniczki udały się do izby pamięci poświęconej Górkiewiczowej, w której zgromadzone został pamiątki po pisarce oraz inne artefakty pochodzące z czasów i miejsc, w których żyła. Izba malutka, skromna, pachnąca kurzem i myszami, ale mająca gospodarzy z pasją: dyrektor szkoły i polonistka, skromni społecznicy, ludzie, którym się chce. Po wizycie w izbie pamięci Uczestniczki strzeliły sobie focię z odlaną z metalu Górkiewiczową, przytwierdzoną na stałe do ławeczki stojącej na brzegu Jeziora Mucharskiego. Potem, nie bez wysiłku, odszukały dom, w którym Górkiewiczowa mieszkała i tworzyła. A na końcu, też z pewnymi trudnościami, na cmentarzu w Mucharzu znalazły grób, w którym spoczywają Janina Barbara i Tadeusz Górkiewiczowie. Podróż śladami pisarki była ekscytująca, inspirująca, pouczająca, a czasami przyprawiająca o dreszcze (duch Górkiewiczowej najmocniej dmuchnął w kark Stefy). Co jeszcze można zrobić, żeby Górkiewiczowa nie została całkiem zapomniana? Struna znalazła prostą odpowiedź: czytać jej książki. Czytajmy więc.

2. A teraz bohaterka spotkania książkowego wrześniowego: „Szamańska choroba”, czyli reportaż z wyprawy Jacka Hugo-Badera, faceta w czerwonych portkach i z jednym okiem, do dalekich krain w byłym Związku Radzieckim w poszukiwaniu znachorów, uzdrowicieli, odmieńców, wróżbitów, hochsztaplerów, szaleńców i szamanów oczywiście. To już druga książka Hugo-Badera omawiana na klubiku (wcześniej były „Dzienniki kołymskie”, którą wzięto na tapet jako jeden z pierwszych pretekstów książkowych w historii Spotkań). Wrażenia ogólne bardzo dobre. Hugo-Bader skutecznie wprowadził Uczestniczki w mistyczny stan, w czasie którego dywagowano o „przypadkowych przypadkach”, o niewytłumaczalnych doznaniach duchowych, o tajemniczym kontakcie z duszami bliskich zmarłych, o snach, o cudach, o zmysłach, o więzi siostrzanej nie z krwi, a z ducha, o coraz powszechniejszych zaburzeniach psychicznych, o rozumie ludzkim, który, wydaje się, tak mało jeszcze pojmuje. Z uwagi na to, że spotkanie miało miejsce na działce rodziców Struny, gdzie palono ognisko, Uczestniczki obmyły się dymem, okadziły, oczadziły, w efekcie czego śmierdziały spalenizną jeszcze długo po zakończeniu spotkania. Dym, ogień, ciemność i szamańska atmosfera najbardziej udzieliły się Strunie („Ogniu, krocz za mną!”), która przeskakiwała rączo przez płonące ognisko, a wszystkie oddane skoki złożone były w ofierze duchom i bogom w różnych, bliskich sercom Struny i pozostałych Uczestniczek intencjach. Kilka razy przez ogień przeskoczyła również Kicia. W skocznym nastroju Struna zakończyła spotkanie, przechodząc, jak nakazuje klubikowa tradycja, ponad bramą do ogródków działkowych, mimo otwartej furtki bocznej.

3. Jacek Hugo-Bader ma lekkie reporterskie pióro, dobrze się czyta jego książki. Z łatwością można sobie wyobrazić, jak siedzi przy ognisku i opowiada o swoich niesamowitych przygodach, a wszyscy wokół słuchają go z otwartymi buziami. Ale z „Szamańskiej choroby” wyłania się też Hugo-Bader prowokator, chojrak, kozaczący Polaczek o dużym ego, taki, który nie boi się podważać wiarygodności swoich rozmówców. On chyba już tak ma, że jest mu bliżej do gawędziarza Sabały niż do reportera obiektywnie relacjonującego zaobserwowane zdarzenia.

4. W związku z tym, że „nie ma przypadkowych przypadków”, Uczestniczki z gęsią skórką przeczytały ostatnie strony „Szamańskiej choroby”, gdzie mowa była o zaginionej 4-letniej Karince Czikitowej ze wsi Kjacziczi, która ze swoim pieskiem przeżyła w tajdze 12 dni. A kiedy odnaleziono w książce wyjaśnienie, że „czuma” to szamańska chata, już nikogo nie dziwiło, że wrześniowe spotkanie miało miejsce tam, gdzie miało.

5. „Szamańska choroba” wywołała rozmowy na tematy różne i różniaste. Mówiono o sąsiadach zaburzonych psychicznie (Stefa i Kicia), o mijającym lecie i bezkrwawym polowaniu na motyle (dla Struny sezon był średnio udany – znalazła jedynie 35 rodzajów motyli), o dzieciach własnych i znajomych, o planowanym jesiennym wypoczynku urlopowym (Królowa).  A w tle rozmów pobrzmiewała przytłumiona muzyka lokalnej imprezy: Oktoberfestu zorganizowanego w septembrze (takie rzeczy tylko u nas).

6. W czasie spotkania ciała nakarmiono potrawami związanymi z zielarstwem i znachorstwem -wszamano: ziemniaki spod garnka upieczone w ogniu, okraszone masłem ze szczypiorkiem, zupę jarzynową z kociołka z chlebem drwala, paszteciki z grzybami, grillowane roladki ziołowe z bakłażana według przepisu rosyjskiej jutuberki z Gruzji, bajgle z ziołami prowansalskimi, ciasteczka „anielskie oczy”, kształtem przypominające szamańskie bębny krążki sera z ziołami i pieprzem, które przypiekane były nad ogniem i podane z brusznicą, chrupki z soczewicy, rogaliki, maliny, borówki, arbuza. Za pośrednictwem Kici rosyjscy oligarchowie przysłali paczkę z wycieczki do Francji, zawierającą pękatą butlę szampana 0%, (trunek ochoczo wypito do ostatniej kropelki). Raczono się również miętowym napojem wspomagającym trawienie i orzeźwiającym umysł. Na deser Struna sprezentowała każdej Uczestniczce bukiecik, w skład którego weszły nagietek, nawłoć i inne będące pod ręką ziela.

7. Kicia, tuż przed wylotem na urlop, była już lekko w nastroju „siga-siga”. Pozostałe Uczestniczki, mimo natłoku obowiązków domowych i zawodowych, powoli nabierają odpowiedniego dla swojego wieku dystansu do problemów i kłopotów, a przede wszystkim do ludzi wokół, których języki są kąśliwe, a słowa przepełnione żółcią i zazdrością. Ludziom o złej energii mówimy stanowcze „paszoł won!”. Uczestniczki niech zaś zachowają (w miarę możliwości) stoicki spokój wobec niepokojów codziennych, niech okadzają się dymem, niech wąchają i palą zioła, niech się cieszą życiem – cokolwiek, co pomoże im zachować pogodę ducha, optymizm i sprawny umysł (zaleca się czytanie książek w dużej ilości, ewentualnie rozwiązywanie krzyżówek) na starość. Hugo-Bader pisze: „Bo choroby biorą się od złych myśli, stresu, zgryzoty, a trzeba próbować być szczęśliwym, lekarstwo jest w twojej głowie i sercu. Na wszystko”.

8. Drugi aneks będzie miał miejsce podczas październikowego spotkania książkowego, w czasie którego, w nawiązaniu do „Szamańskiej choroby”, dokonana zostanie degustacja różnych nalewek domowej produkcji, mających działanie lecznicze, uzdrawiające, rozweselające, poprawiające trawienie oraz wprowadzające w inny wymiar. Sprawdzone zostanie, jak działa nalewka wypita z nibyabsyntem. Rzeczonym napojom towarzyszyć będzie jadło artystyczne.

9. Wszystko w życiu jest po coś. Spotkania książkowe też są po coś. I to październikowe, w czasie którego będziemy mówić o Witkiewiczu i Witkacym, też będzie po coś. „Z tego wyniknie jakieś dobro, tylko, na Boga, nie pękaj, nie załamuj się, wyjdź na drogę i machaj – ktoś na pewno się zatrzyma”. Na przykład książkobus się zatrzyma.

Z wdzięcznością z kolejne spotkanie,

k.

Przypominajka przed "Szamańską chorobą" Jacka Hugo-Badera

Szalony wrzesień, szalony tydzień, szalona pogoda, szalony piątek, szalone tańce przy ognisku, szalony śmiech, szaleństwo w spojrzeniu i szalone rozmowy o „Szamańskiej chorobie” Hugo-Badera. Widzimy się na działce rodziców Struny ok. 17.00.

"Dzieci północy" Salmana Rushdie'ego

Protokół po "Dzieciach północy" Salmana Rushdie'ego

Salam alejkum!

Lektura wieczoru prawie w całości została omówiona podczas 10-minutowej przejażdżki książkobusem do lokalu. To chyba o czymś świadczy.

1. Kicia przedstawiła własne rozwinięcie tytułu powieści magicznej Rushdie’go: dzieci pół nocy czytały jedną stronę. Bo Kici, choć miała całkiem sporo do powiedzenia na temat „Dzieci północy”, książka się dłużyła i w ogóle nie przypadła jej do gustu; określiła ją wręcz jako najgorszą, jaką czytała ever. I chce jak najszybciej się jej pozbyć na Vinted, gotowa jest nawet dopłacić komuś, kto tę książkę od niej zabierze. Kici nic się w książce nie spodobało. Dla pozostałych Uczestniczek spotkania to również nie była łatwa lektura, ale miały one o wiele pochlebniejsze opnie na jej temat niż Kicia. Pojawiły się porównania do „100 lat samotności” i do „Shantaram”, z mroków przeszłości klubikowej z trudem wydobyto też „Drogę do Missing”. Po stronie minusów książki wskazano jej rozwlekłość, wielowątkowość, zagmatwane losy całej armii bohaterów, polityka, swobodna interpunkcja, przeskoki narracyjne – generalnie pomieszanie z poplątaniem. Na plus są niektóre barwne, niekiedy zabawne obrazki, historyjki, opowiastki, które wybijają się z powieściowej gęstwiny i które na pewno zostaną w pamięci na dłużej, oraz to, że tego typu książki są dla czytelnika oknem na świat, lornetką, przez którą może zobaczyć, jak się żyje gdzieś tam, gdzie czytelnik prawdopodobnie nigdy nie dotrze. Uczestniczki zauważyły, że książki o Indiach napisane przez kogoś, kto tam się urodził i tam żył, są zupełnie inne w odbiorze niż te pisane przez obserwatora z zewnątrz (patrz: „Shantaram”). Debatę na temat „Dzieci północy” zakończono stwierdzeniem, że jest to książka wymagająca od czytelnika uważności i cierpliwości.

2. Niezmiernie bogato przedstawiało się tło muzyczne książkowego wieczoru, wysłuchano wielu utworów zainspirowanych Indiami czy Bliskim Wschodem. Pojawiły się więc: Kula Shaker „K”, The Beatles „Revolver” i „Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, OST „Eat, pray, love” oraz „Dead Man Walking. The Score” z głosem Nusrata Fateh Ali Khana.

3. Patrząc na menu towarzyszące „Dzieciom północy” można było odnieść wrażenie, że spotkanie sponsorowała firma drobiarska, ponieważ na stole pojawiły się aż cztery curry. Złość Kici na Rushdie’go i jego „Dzieci” na szczęście nie zatruła przygotowanego przez nią curry „jak mu tam” z ciecierzycą, papryką, cukinią, liśćmi kafiru, prażonymi orzeszkami, mleczkiem kokosowym oraz z chlebkami pita udającymi chleb naan. Stefa zrobiła kalafior w cieście z curry podany z jogurtowym sosem z miętą rajita. Struna przyniosła curry a la indyjskie leczo – podane z ryżem basmati i pieczywem rzymskim w roli chlebka naan. Królowa ugotowała curry z soczewicą, kalafiorem i mleczkiem kokosowym, do które zamierzała podać chlebki parathas, jednak, choć dobre w smaku, przybrały postać prawie w ogóle nie nadającą się do zaserwowania w miarę przyzwoity sposób. Dla osłody podniebienia raczono się chałwą i skórkami pomarańczowymi w czekoladzie. Pito orzeźwiającą wodę z miętą i cytryną oraz zieloną herbatę.  

4. Oprócz zmysłu słuchu i smaku zadbano także o węch – przyniesione przez Strunę trociczki roztaczały intensywny aromat w całym lokalu klubikowym (przybyły Pan Rex przez chwilę zaniepokoił się ewentualną nielegalnością palonych artefaktów, lecz grono Uczestniczek naprędce uspokoiło go w tym względzie).

5. Rozmawiano o podróżach bliskich i dalekich i w związku z tym lansowaniu się w mediach społecznościowych. O dzisiejszej młodzieży – o braku akceptacji samych siebie, co przekłada się na mocno ingerujące w organizm poprawianie urody od momentu wczesnej dorosłości. Zdano relację z atrakcji minionych dni i tygodni. Podzielono się planami wyjazdów urlopowych (dotyczy tych osób, które jeszcze na wakacyjnym wypoczynku jeszcze nie były). Mały Lord coraz śmielej brał udział w rozmowie oraz zaprezentował bogate w szczegóły rysunki z serii „co sobie życzysz, żebym ci narysował?”. Przestraszony burzą bookdog Azoriusz ogrzewał stopy Kici, a posunięta w latach bookdog Grudosława koło fotela usikiwała sobie przez sen.

6. Kolejne spotkanie zaplanowane zostało na 15 września. Jeśli pogoda pozwoli, odbędzie się na działce rodziców Struny. Kuchnia szamańsko-znachorsko-zielarska, a Kicia być może będzie mieć okazję, żeby po raz pierwszy zjeść ziemniaki spod garnka. Omówiona zostanie „Szamańska choroba” Jacka Hugo-Badera.

Do zobaczenia za miesiąc! Alejkum salam!

k.